Zofia Urbanowska - córka hrabianki i zubożałego szlachcica. urodziła się w 1849 roku w Kowalewku k. Konina, zmarła 1 września 1939 roku w Koninie. Była honorową obywatelką Konina,tytuł ten nadano jej w 1930 roku.
Maturę przyszła pisarka zdała w Poznaniu i rozpoczęła pracę w "Gazecie Polskiej". Jako dziennikarka była kreatywna i bezkompromisowa. Pisała o problematyce gospodarczej i społecznej, o rozwoju kolei, o higienie osobistej, a także o kulturze, o przedstawieniach teatralnych i koncertach muzycznych. Za swą działalność w 1929 roku została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu odrodzenia Polski.
W 1847 roku Urbanowska przeprowadziła się do Warszawy, często bywała w salonie Deotymy, czyli Jadwigi Łuszczewskiej. Zbierali się tam ludzie kultury, pisarze, m.in. C.K. Norwid, Maria Kalergis, Narcyza Żmichowska. Spotkania te motywowały ją do własnych prób pisarskich. Jest to okres jej debiutu. Nowela "Znakomitość" opublikowana została w "Głosie Konińskim" (w odcinkach). W !884 roku powstał "Gucio zaczarowany", jedna z najpopularniejszych książek dla dzieci aż do okresu II wojny światowej. Później powstał "Złoty pierścień" oraz "Księżniczka" - również cenione książki dla dzieci. Za zasługi w dziedzinie literatury w 1935 roku odznaczono Urbanowską Srebrnym Wawrzynem Akademickim.
Niewątpliwą pasją Urbanowskiej były Tatry. Mieszkała w Koninie, ale często przebywała w Zakopanem. Pamiątką jej pasji tatrzańskiej jest książka "Róża bez kolców" - pełen zachwytu dla przyrody Podhala utwór, z którego można poznać tatrzański folklor.